Hodowla nowych odmian polega na wyszukaniu i utrwaleniu nowych form (zawdzięczających swoje powstanie wewnętrznym przyczynom), przypadkowo w naturze natrafionych, a odznaczających się wybitnymi, dla nas pożądanymi właściwościami.

Rośliny ulegają rozlicznym przeobrażeniom, zmieniają swój typ, nabywając nieraz pożytecznych przymiotów. Baczny hodowca zobaczy takie wybitne różnice na swym polu, zauważy np. w całym łanie tu i owdzie rośliny, wyróżniające się od innych silniejszym wzrostem, dłuższymi, pełniejszymi kłosami, których ziarno wcześniej dojrzewa, nie tak łatwo wypada itd. Wybierając ziarno z tych roślin z osobna i wysiewając oddzielnie, a sprzęt ich przeznaczając na dalszy, oddzielny zasiew, osiąga się ostatecznie ustaloną, nową odmianę.

W ten sposób wytworzono dość znaczną ilość cennych odmian, mających dzisiaj pokup zawsze zapewniony. Wystrzegać się tu winniśmy, tak samo jak przy uszlachetnianiu, wybierania takich roślin, choćby najokazalszych, które powstały pod wpływem obfitego wyżywienia lub innych przyjaznych warunków miejscowych, gdyż nie dziedziczą one swych własności i nie dają się ustalić. Najlepiej wyszukiwać je wkrótce przed skoszeniem, lecz nie na brzegu łanu, ale o ile możności w środku, w tych miejscach, gdzie zboże rośnie zwarto i jednostajnie.