Pszenica Fenton, opisana w r. 1841 przez Roberta Hope, pochodzi od jednej rośliny, wyrosłej w kamieniołomie bazaltowym.

Hodowca niemiecki W. Rimpau w Schlanstedt wycinał od r. 1869 najpiękniejsze kłosy z miejscowej, czystej bezostnej pszenicy w czerwonej plewie i wysiewał ziarno w ogrodzie. Dopiero w r. 1871 spostrzegł w jednolitej dotąd pszenicy trzy nowe typy.

Ziarno z nich zebrane siał oddzielnie, a po kilku latach uzyskał trzy nowe zupełnie odmiany, a mianowicie: jedną ościstą, drugą w białej plewie i trzecią o bardzo krótkich, czerwonych kłosach i krótkiej słomie. Rimpau przyznaje się jednak do tego, że owe nowe odmiany ostatecznie nie okazały się lepszymi od odmiany, od dawna już tamże uprawianej.

Przytoczony tu fakt świadczy wymownie, że nie zawsze wyszukiwanie nowych form doprowadza do pomyślnego rezultatu, i że nie mało przy tern zależy od szczęścia. Nawet w życie, mało skłonnym do przekształcania się, usiłowano ustalić pewne pożyteczne cechy. Pojedyncze kłoski żyta są trzykwiatkowe, lecz zwykle tylko dwa kioski są płodne i zawierają ziarna; na bardzo żyznym gruncie osadza się nieraz ziarno we wszystkich trzech kwiatkach, otóż przymiot ten starano się uczynić dziedzicznym, lecz bezskutecznie.