Choć optimum temperatury dla większości z nich wynosi od 30 stopni do 40 stopni C., to jednak są gatunki, które już w temperaturze około 10 stopniach C. rozpoczynają swą działalność. Niezmiernie ważną cechą większości bakterii amoniakalnych jest zdolność wytwarzania zarodników, co pozwala im z łatwością przetrwać okres nie pomyślnych warunków, spowodowanych już to brakiem wilgoci, już to zbyt niską temperaturą lub innymi niedogodnymi dla tych bakterii czynnikami. Tc ich cechy sprawiają, że w warunkach normalnych, bakterie amoniakalne zawsze znaleźć mogą odpowiedni grunt dla swej działalności, torującej drogę innym bakteriom, zaangażowanym w dalszych przeistoczeniach azotu. Przeistoczenia te, z chwilą powstania amoniaku, który częściowo łączy się z kwasem węglowym na węglan amonu, odbywać się mogą w nader różnorodnych kierunkach w zależności od warunków, w jakich mają one miejsce.

W celu łatwiejszego orientowania się w tej sprawie podzielimy procesy przeobrażeń amoniaku na dwie kategorie: do pierwszej zaliczymy procesy, kończące się przeistoczeniem amoniaku w saletrę i nazwiemy je ogólnym mianem do  drugiej zaś wszelkie inne przeobrażenia amoniaku i saletry, prowadzące bądź do przeistoczenia tych związków w postać nie przyswajalną dla roślin, bądź do powstania produktów azotowych lotnych i nazwiemy ją ogólnie „denitryfikacją.