Bakterie siarczane rozwijać się mogą jedynie w dostępie powietrza i w środowisku, zawierającym siarkowodór. Siarkowodór ten bakterie siarczane pochłaniają a następnie utleniają go tlenom, pobranym z powietrza, wskutek czego właśnie wewnątrz ich ciała powstaje wolna siarka.

Ta gromadząca się siarka częściowo zużytą zostaje do budowy białkowych składników ciała bakterii, część jednak zbywająca ulega utlenieniu wewnątrz komórki bakteryjnej aż do powstania bezwodnika siarkowego resp. kwasu siarkowego.

Powstający kwas siarkowy ulega zobojętnieniu przez węglan wapnia, dostający się wraz z wodą do wnętrza komórki bakteryjnej, wskutek czego powstaje gips (siarczan, wapnia); gips zostaje następnie wydzielany na zewnątrz przez bakterie i służyć może jako źródło siarki dla roślin.

W jakiż sposób wytłumaczyć można powyżej streszczono procesy ze stanowiska bakterii samych? Otóż prawdopodobnie utlenienie – siarkowodoru służy bakteriom siarczanym częściowo jako środek do zdobycia siarki; częściowo zaś jako proces eksotermiczny, dostarcza tym drobnoustrojom potrzebnej energii.