Energia ta niezbędną jest bakteriom siarczanym przede wszystkim do zdobycia pokarmu węglowego, podobnie bowiem, jak i drobnoustroje nitryfikacyjne czerpią one węgiel nie z substancji organicznej, lecz z wolnego kwasu węglowego, zawartego w danym środowisku. Utlenienie siarkowodoru na kwas siarkowy może być spowodowanym jeszcze przez cały szereg innych drobnoustrojów tz. „czerwonych bakterii siarczanych”, różniących się pod względem fizjologicznym od gatunków Beggiatoa i Thiothrix. Czerwone bakterie siarczane mają przeważnie postać wrzecionowatych pałeczek, charakterystyczną ich cechą jest obecność wewnątrz ich ciała pewnego czerwonego barwnika, „bakterie purpuryny”. Bakterie te należą do grupy beztlenowców. Mechanizm procesu utlenienia przez nie siarkowodoru dotąd jest jeszcze sprawą dość ciemną: według Winogrodzkiego posługują się bakterie w tym celu drobnymi ilościami tlenu, wydzielanymi przy procesie asymilacji przez pewne drobnoustroje, zawierające chlorofil, a występujące zwykle obok czerwonych bakterii siarczanych; według Engelmana bakterie – purpuryna tych bakterii posiada własności analogiczne do chlorofilu, są one zatem same zdolne do asymilowania węgla z kwasu węglowego, wydzielający się zaś w tym procesie tlen służy im prawdopodobnie do utleniania siarkowodoru.