Uprawa łubinu, jako plonu właściwego
Jeżeli łubin przeznaczony na przyoranie zajmuje pole przez cały okres wegetacyjny produkcją danego obszaru jest tylko nawóz. Pognój taki wypada drogo i stosuje się go tylko na glebach bardzo ubogich. Zwłaszcza wobec korzyści jakie daje uprawa łubinu na ziarno, przyoranie jego będzie przeważnie mało ekonomiczne.
Łubin żółty przeznaczony na przyoranie wysiewa się zazwyczaj po ukończeniu wiosennych siewów, z końcem kwietnia lub z początkiem maja. Nasienia nie należy głęboko siać, gdyż łubiny nie znoszą głębokiego przykrycia. Łubin pozostawia się w polu mniej więcej do września, zbyt wczesne przyoranie nie pozwala wyzyskać w pełni korzyści jakie daje uprawa łubinu.
W ostatnich okresach rozwoju łubin znacznie zyskuje na materii organicznej i azotowej oraz także na fosforze i potasie. Najwłaściwsza chwila przyorywania łubinu jest wtedy, gdy strąki zaczynają brunatnieć, tj. w drugiej połowie września. W związku z tym okazało się, że późniejsze przyorywanie łubinu działa korzystniej na plon żyta, aniżeli zwykle praktykowane wczesne przyoranie, na którym wprawdzie pięknie żyto w jesieni się rozwija, jednakże ostatecznie da mierny plon.
Ponieważ przyorywanie bujnie rozwiniętego łubinu może być uciążliwe, przez to należy łubin przed orką silnie zwałować w kierunku zamierzonej orki. Przyoruje się płytko i wałuje pole ciężkim pierścieniowym wałem, raz w kierunku skib, powtórnie w poprzek. Można także wałować w kierunku poprzecznym i do pługa założyć trzusło tarczowe, które podczas pochodu pługa przecina pędy. Jeżeli rola jest niedostatecznie ugnieciona, co się zdarza przy bardzo bujnym łubinie, powtarza się wałowanie po kilku dniach jeszcze raz.
Uprawa roślin strączkowych, jako śródplonu
Przy tym systemie uprawy roślinę strączkową wsiewa się we właściwy plon. Dopiero po sprzęcie roślina strączkowa zaczyna się silniej rozwijać, a przyoruje się ją pod koniec okresu wegetacyjnego lub też wczesną wiosną. Najczęściej na ziemiach lżejszych służy jako wsiewka seradela wsiana w żyto, można także wsiewać ją w jęczmień ozimy. Seradelę wsiewa się najlepiej siewnikiem rzędowym, w kierunku poprzecznym do siewu żyta, nie głębiej nad 2 cm. Sieje się możliwie wcześnie skoro tylko można wejść z siewnikiem na rolę. Rzutowo można siać wcześniej, skoro śnieg zejdzie z pola. Seradelę należy przybronować; bronowania żyta nie należy się obawiać, byle je wykonać wcześnie. Jeśli rok jest obfity w opady, wtedy wsiewka nadmiernie rozwinięta obniża plon właściwy i utrudnia zbiór. To też w okolicach o klimacie wilgotnym opóźnia się wysiew seradeli. W klimacie podgórskim wysiew seradeli jest niewskazany. Na bardzo ubogich polach wsiewka odbiera część pokarmów i plon główny przez to obniża się.
W niektórych okolicach wsiewają w żyto łubin wąskolistny, ale późno, podczas kłoszenia się lub kwitnienia żyta. Celem uzyskania zwartego stanu śródplonu, korzystny może być wczesny wysiew seradeli (do 40 kg. na ha) i późniejszy wysiew łubinu (do 90 kg. na ha), obie rośliny wzajem się uzupełniają, gdyż seradela płycej się zakorzenia, a łubin głębiej. W gospodarstwach włościańskich wsiewają też łubin w ten sposób, że przy siewniku sprzęga się po 3 radełka blisko siebie, zostawiając między każdą trójką rzędów pas ziemi około 40 cm szerokości, który wiosną obsiewa się łubinem. Po zżęciu żyta sierpem, łubin zarasta i pokrywa całe pole. W gospodarstwach włościańskich sieją też łubin w ziemniaki przed ostatnim okopaniem, między krzaki.
Na glebach zwięźlejszych, wapiennych, wilgotniejszych, na których seradela się nie udaje, sieje się mieszankę koniczyn na przyoranie już po 1-szym roku, jednakże ze względu na wysoką cenę nasienia i słaby przyrost w 1-szym roku, taki śródplon rzadko się stosuje. Natomiast częściej samą lucernę chmielową (koniczyna żółta) sieje się na glebach wilgotniejszych.
Uprawa roślin motylkowych jako śródplonów jest najtańsza. Mimo suszy wysiewa się w Wielkopolsce w żyta na odpowiednich glebach seradelę, gdyż jeden udany plon seradeli opłaci sowicie 2 lub 3 nieudane zasiewy. Rola pod seradelę powinna być czysta w przeciwnym razie pozostawienie śródplonu przyczynia się do silniejszego rozwoju chwastów, zwłaszcza, jeżeli uprawiany śródplon nie jest dość zwarty.