Rośliny strączkowe są kosmopolitami tzn. rozpowszechnione są na całej kuli ziemskiej. I u nas spotykamy je na wszystkich glebach i we wszelkich warunkach klimatu. Jedne wymagają najżyźniejszych gleb, inne idą na najuboższych piaskach. Celem stosownego doboru do warunków glebowych, winniśmy poznać dokładnie wymagania poszczególnych gatunków.
Nostrzyk rozwija się na najuboższych, piaszczystych i żwirowatych glebach. Wymaga gleby przepuszczalnej i nieco wapna. Na nieco lepszych glebach daje dużo zielonej masy.
Łubiny nadają się na gleby bezwapienne. W naszych warunkach klimatycznych uprawiamy zazwyczaj tylko łubiny jednoroczne, łubin żółty oraz łubin wąskolistny (niebieski) o odmianach niebiesko, różowo i biało kwitnących. Łubin biały o dużym ziarnie pochodzący z południa jest więcej zawodny, później dojrzewa i rzadko bywa u nas uprawiany.
Wszystkie łubiny odznaczają się dużą powierzchnią wyparowującą wodę, lecz posiadają długi korzeń główny umożliwiający czerpanie wody ze znacznej głębokości, z tego powodu łubin, zwłaszcza żółty, jest rośliną suchych piasków. Posuchą może być łubin zagrożony tylko w pierwszym okresie rozwoju, później jest on dla suchych gleb nawet rośliną pożądaną, bo ocieniając dobrze glebę, pozostawia wierzchnią warstwę w stanie znacznej wilgotności. Dzięki silnym korzeniom łubiny posiadają zdolność przerastania zbitych warstw rudawcowych, torując drogę roślinom po nich rosnącym i chroniąc je przed zgubnym działaniem posuchy. Łubiny są więc pionierami intensywniejszej kultury na ubogich piaskach.
Łubin żółty nie znosi gleb wapiennych, łubin wąskolistny rozwija się także na glebach gliniasto-piaszczystych, zwięźlejszych lub też żwirowatych, w podglebiu trudniej przepuszczalnych. Więcej wapna znosi łubin biały.
Łubiny nie znoszą głębokiego przykrycia nasienia. Wprawdzie łubiny wrażliwe są na przymrozki, jednakże korzystniejszy jest wczesny wysiew, dlatego że przy późnym wysiewie plon jest niższy i zbiór ziarna przypada na okres deszczy. Z powodu łatwego pękania strąków i konieczności przekładania łubinu w stercie słomą, korzystnie jest siać łubin wąskolistny razem z owsem (późną odmianą). Na produkcję ziarna wysiewa się około 180 kg. łubinu wąskolistnego i 15-20 kg. owsa na 1 ha. Sieje się rzędowo przy odległości rzędów 30-35 cm. i daje się pielęgnację posiewną. Wysiew łubinu żółtego wynosi 200-220 kg. Łubin zbiera się, gdy przeważna część strąków dobrze dojrzała. Po wyżęciu dosusza się w małych snopkach, opartych o siebie lub na wysokiej ścierni. Składa się w sterty i młóci się późną zimą, przy suchym powietrzu. Czysty łubin należy w stercie przekładać słomą, ziarno chronić należy przed zagrzaniem się i przechowywać można korzystnie w plewach.
Seradela nadaje się na gleby piaszczyste i piaszczysto-gliniaste, nie znosi gleb ciężkich, wapiennych ani podmokłych. Pod względem wilgotności ma większe wymagania od łubinu. Na przepuszczalnych piaskach odpowiedniejsze są dla niej położenia niższe. Także i pod względem zdolności zdobywania pokarmów seradela ustępuje łubinom.
Początkowy rozwój seradeli jest tak powolny, że wysiewa się ją tylko wyjątkowo w czystym wysiewie, a mianowicie na produkcję ziarna i to w bardzo czystej roli, gdyż chwasty łatwo ją głuszą. Z przeznaczeniem na przyoranie wsiewa się ją w zboża, zwykle w żyto, rzadziej w jęczmień ozimy, najrzadziej w owies lub pszenicę. W klimacie suchym wysiew powinien być dokonany możliwie wcześnie, np. w Wielkopolsce sieje się seradelę z końcem marca lub z początkiem kwietnia i wtedy należy ją zabronować i przywałować; sieje się ją siewnikiem, w poprzek rzędów żyta. Nie należy się obawiać bronowania żyta, byle dokonać siewu wczesną wiosną. Natomiast w okolicach o większych opadach nie należy siać seradeli, albo siew jej opóźnić, gdyż wcześnie wysiana zbyt silnie przed zbiorem zboża rozrasta się i utrudnia sprzęt zboża. Początkowy rozwój jest słaby, ale później przy dostatecznej wilgoci rozwija się bujnie. Seradelę jak i łubin siać można często po sobie. Wysiew seradeli na przyoranie wynosi: rzędowo 30-45 kg., rzutowo 40-60 kg. na 1 ha. Sieje się w odstępach rzędów 8-15 cm. na 2-4 cm. głębokości.
Groch stosuje się na zielony nawóz tylko w mieszankach, gdyż ma co do gleby i nawożenia dość wysokie wymagania i podlega łatwo szkodnikom; nadto nie może być często uprawiany po sobie, nie częściej jak co 5-6 lat na tym samym miejscu. Groch wymaga klimatu łagodnego, zwłaszcza wilgotnego, gleby zasobnej w wapno, przepuszczalnej, gliniasto- piaszczystej, dość żyznej i bogatej w fosfor. Na uboższych ziemiach nadaje się do mieszanek na zielony nawóz groch polny, czerwono-fioletowo kwitnący, a zwłaszcza jego odmiana tzw. groch-peluszka, pochodząca z Pomorza.