Ażeby nastąpiło zapłodnienie, powinien zdrowy i dojrzały pyłek kwiatowy dostać się na znamię. Skoro ziarnko pyłku padnie na znamię, to kiełkuje w ten sposób, że tworzy łagiewkę (woreczek), która rosnąc na końcu, ziarnistą swą zawartość dalej przesuwa.

Wymienione łagiewki rosną ku Wnętrzu, przyczepiwszy się do brodawkowatej tkanki szyjek i tym sposobem wchodzą przez szyjkę do wnętrza zawiązka; tam na wierzchniej okrywie zalążka pełzają, dopóki jedna z nich nie znajdzie się w otworku zalążka, po czym przechodzi przez otworek i tkankę jądra zalążkowego aż do woreczka zarodkowego.

Łagiewka pyłkowa nie przedostaje się jednak do samego woreczka zarodkowego, lecz przyczepia się przednim końcem, z początku słabo, a później mocniej do zewnętrznej powierzchni jednego z pęcherzyków zarodkowych. Gdy to nastąpiło, ginie zawartość łagiewki i na tern kończy się akt zapłodnienia.

Zapłodniony pęcherzyk zarodkowy zaczyna rosnąć przez dzielenie się komórek, przekształca się w zarodek nowej rośliny, a z całego zawiązka powstaje ziarno. Zapłodnienie zasadza się na tern, że ciałka, znajdujące się w ziarnie pyłku męskiego, za pośrednictwem łagiewki pyłkowej przedostają się do żeńskiego woreczka zarodkowego i zostają przezeń wessane, skutkiem czego następuje zmieszanie się, połączenie żeńskich pierwiastków z męskimi.

Sztuczne skrzyżowanie daje tern pomyślniejszy skutek, im więcej pokrewne są rośliny, do wzajemnego zapłodnienia wybrane. Nife uda nam się np. zapłodnić pszenicy lnem, owsa grochem i t. d., lecz skrzyżowanie pszenicy z żytem jest możliwe – co już zresztą stwierdzono niejednokrotnie – pszenicę zwyczajną można zapładniać orkiszem i t. d. Pierwsze ziarno, otrzymane po skrzyżowaniu, bywa częstokroć nikłe, pomarszczone, co przypisać wypada uszkodzeniom, których trudno ominąć przy wycinaniu części kwiatowych.